Op een koude zaterdag in januari rijd ik, na een gezellige avond bij vrienden, terug naar huis. Die route rijd ik vaker en ik ken de weg dan ook op mijn duimpje. Sowieso loopt de weg vooral rechtdoor, rechtdoor en dan nog verder rechtdoor. Zeker deze avond komt dat erg goed uit…

Koud

Na de vrieskou eind vorig jaar is het de laatste dagen opnieuw erg koud. Het vriest vanavond en het is op sommige stukken zelfs glad. Ik heb mezelf dan ook goed ingepakt, want je wilt niet weten hoe koud je wordt als je met deze temperatuur een uur stil zit! In mijn rolstoel met elektrische aankoppelbike is het enige wat beweegt mijn rechterhand: daar zit de gashandel.

Mijn aankoppelbike kan 23 kilometer per uur en met die snelheid wordt de vrieskou ronduit venijnig. Ik heb mezelf daarom goed ingepakt: dikke winterjas, skibroek, muts én capuchon, en maar liefst drie lagen gebreide handschoenen. Toch voel ik de kou dwars door mijn jas heen.

Mistig

Vanavond is het niet alleen koud, maar ook mistig. Het is prachtig: om mij heen zie ik flarden laaghangende wolken voorbij schieten. Op sommige stukken wat meer, op andere stukken wat minder. De mist is natuurlijk vochtig en dat maakt de gevoelstemperatuur nog veel lager!

Tegen de tijd dat ik de gemeentegrens voorbij rijd, zit mijn bril vol met minuscule druppeltjes. Dat belemmert het zicht behoorlijk, maar schoonmaken heeft weinig zin: binnen de kortste keren heeft de mist mijn bril opnieuw bedruppeld.

Gelukkig heb ik in de rechterbovenhoek van mijn rechterglas nog goed zicht. Omdat ik de hele weg over een apart fietspad rijd, blijft het wel verantwoord wat ik doe. Toch zijn de tegenliggende auto’s die voorbij razen op de N-weg langs het fietspad, vervelend. De koplampen verblinden me vanavond meer dan gewoonlijk.

Opeens moet ik denken aan slechtziende vrienden van me. Sommigen van hen hebben ergens in een uithoek van hun blikveld nog een beetje zicht. De ervaring van vanavond maakt dat ik me (iets) beter in hun situatie kan verplaatsen.

Donker

Het is januari en avond, dus dat het donker is, is geen verrassing. Maar plotseling is het wel héél erg donker. Ik weet dat deze route op twee plekken onverlicht is: op deze de N-weg staan alleen bij de afslagen lantaarnpalen. Toch is het zelden zo donker als vannacht. Waarom is deze avond anders is dan andere avonden?

Het duurt even, voordat het antwoord opborrelt: het is vannacht nieuwe maan! We zitten precies tussen de Maan van de Langste Nacht en de IJsmaan in. Er is vanavond dus geen maan die licht kan geven. Ik heb niet eerder beseft dat de maan op dit donkere stuk zo’n groot verschil maakt.

Deze keer moet ik het volledig hebben van mijn eigen verlichting. Gelukkig kan mijn fietslamp tot 45 meter overbruggen. Maar met de mist, mijn bedruppelde bril en de koplampen van tegemoetkomende auto’s valt het resultaat behoorlijk tegen. Op het slechtste stuk heb ik zo’n 10 meter fatsoenlijk zicht en daarbuiten is het allemaal behoorlijk vaag. Soms moet ik zelfs gokken waar het fietspad precies ligt. Gelukkig ken ik de weg goed.

Na iets langer dan normaal - ik rijd voorzichtig vanavond - kom ik verkleumd thuis. Mijn kat begroet me ongeduldig: waar bleef ik toch? Het is ver na etenstijd!