Jochem Verdonk

Tot nu toe heb ik me op dit blog niet over seks uitgelaten. Daar komt bij deze verandering in! Want seks is voor mij belangrijk, zoals dat voor de meeste mensen belangrijk is. Maar sinds ik chronisch ziek ben, is seks niet meer vanzelfsprekend.

Een tijdje geleden hoorde ik over een sauna waar ze kennelijk niet goed raad weten met transgenders. In de betreffende sauna geldt het beleid dat “vrouwen” een bikini, slipje of topje mogen dragen en “mannen” alleen een handdoek om mogen. Voor het geslacht gaat men in deze sauna uit van het juridische geslacht van de klant. De letter in het paspoort, dus. Navraag leerde dat binders in deze sauna niet zijn toegestaan.

Als onderdeel van een revalidatietraject zag ik op een gegeven moment een ergotherapeut. Op een dag vroeg deze mij hoe laat ik normaal opsta. Dat wisselt nogal en hangt ervan af of ik een goede of een slechte dag heb. Op goede dagen sta ik om 10 uur ‘s ochtends op, op slechte dagen pas om 4 uur 's middags.

Op een dag word ik wakker. Ik sta in de koelkast te kijken, met de open deur in mijn hand. Ik hoor iemand vragen: “Wat doe ik hier?” Eén moment ben ik verbaasd, want ik weet zeker dat ik niets gezegd heb. Toch is het mijn stem. Ik kijk om me heen en ik zie op het aanrecht een bord met twee boterhammen staan. Ik realiseer me dat ik lunch aan het maken ben.