Op deze site vertel ik over mijn leven als queer met een chronische ziekte. Als gepassioneerd verteller wissel ik informatie af met sprekende voorbeelden en persoonlijke ervaringen. Hopelijk kunt u zich beter inleven in mijn situatie, en in die van vele anderen...
Als je een evenement organiseert, vraag dan vooraf wat deelnemers nodig hebben om deel te kunnen nemen. Je kunt immers niet weten wat mensen al of niet nodig hebben, dus vraag het! Bijvoorbeeld via een aanmeldingsformulier.
De eerste tip uit deze serie lijkt een open deur: geef vooraf aan een bijeenkomst goede informatie over basiszaken als datum en tijd, locatie en route, programma, doelgroep, kosten en toegankelijkheid. Dan weten mensen waar ze aan toe zijn, en kunnen ze een geïnformeerd besluit nemen of ze zich wel of niet willen aanmelden.
Overal om mij heen merk ik dat mensen “handicap” en “toegankelijkheid” moeilijke onderwerpen vinden. Zodra deze woorden vallen, krijgt de sfeer een zekere ongemakkelijkheid. Men begint uit te leggen dat “het lastig is”, of dat “er geen budget voor is”, of men negeert het onderwerp, uit verlegenheid. Onnodig, want betere toegankelijkheid is juist makkelijk en kostenloos te realiseren! Het vraagt alleen een beetje goede wil.
Handen uit de mouwen & aan de slag!
Tijdens de derde online bijeenkomst van het Netwerk Beperking was onze (inter)nationaal coördinator Morgana aanwezig. Morgana heeft ons bijgepraat over internationale ontwikkelingen binnen de PFI, én daarbuiten. Daardoor was deze meeting een beetje anders dan de eerdere twee meetings.
Laatst moest ik een workshop geven. Daarvoor had ik een doosje met spullen bij me, dat precies onder de zitting van mijn rolstoel paste. Ideaal, want zo had ik mijn handen vrij om te rollen. Maar op de terugweg had ik een probleem...
Vele non-binaire transgenders ergeren zich er mateloos aan dat je te pas en te onpas je geslacht moet invullen. Voor degenen die zich geen man of vrouw voelen is dit een onmogelijke vraag om te beantwoorden. Te vergelijken met een vraag als “Wat is je lievelingskleur?” en de enige opties die je kunt aanvinken, zijn “groen” of “oranje”. Maar je lievelingskleur is blauw. Niet fijn!
Elke maand organiseer ik ME-Huiskamergroepen, bijeenkomsten voor mensen met ME/cvs. Tijdens deze bijeenkomsten wisselen we ervaringen uit, delen we tips over ons leven met ME/cvs en doen we nieuwe contacten op. Ik begeleid 2 groepen: op de 1e maandag en op de 3e woensdag van de maand. Omdat onze ervaringen ook voor anderen interessant kunnen zijn, deel ik hier de samenvattingen van onze gesprekken.
We weten dat er veel pagans en heidenen met een handicap of chronische ziekte zijn, die tegen muren aanlopen. Omdat het heel frustrerend is als je niet naar binnen kunt bij de bijeenkomst waar je zo graag heen wilde. Omdat je heel eenzaam kunt zijn midden in de cirkel op een stoel, terwijl iedereen om je heen danst. Omdat het ongemakkelijk is als je het ritueel maar half volgt, omdat je de spreker(s) niet goed kunt verstaan. Omdat het heel pijnlijk is als anderen niet begrijpen wat jij nodig hebt om je veilig te voelen bij een event.
Elke maand organiseer ik ME-Huiskamergroepen, bijeenkomsten voor mensen met ME/cvs. Tijdens deze bijeenkomsten wisselen we ervaringen uit, delen we tips over ons leven met ME/cvs en doen we nieuwe contacten op. Ik begeleid 2 groepen: op de 1e maandag en op de 3e woensdag van de maand. Omdat onze ervaringen ook voor anderen interessant kunnen zijn, deel ik hier de samenvattingen van onze gesprekken.
Steeds vaker kom ik bij gelegenheden waar het gewoon is om aanwezigen te vragen met welke persoonlijke voornaamwoorden ze aangesproken willen worden. Dus of men aangesproken wil worden met hij/hem, hun/hen of zij/haar. Dit gebeurt niet alleen in transkringen, maar ook daarbuiten. Heel bevrijdend voor die grote groep mensen die zich niet herkent in de indeling “mannen” en “vrouwen”! Deze ontwikkeling dwingt me opnieuw na te denken over mijn eigen genderidentiteit.