Onlangs was ik bij mijn queer pagan kamp, waar ik al jaren heen ga. Zoals gebruikelijk waren er ook djembés en sommigen van ons begonnen te drummen. Meestal heb ik daar geen last van, maar één van de drums had een hoge toon die pijn deed aan mijn oren. Dus ik nam wat afstand, waarop één van mijn vrienden vroeg of dat te maken heeft met mijn autisme. Autisme?! Welk autisme??

Het is pas zeer recent dat ik de mogelijkheid dat ik eventueel autistische trekken zou kunnen hebben, aan het verkennen ben. Een psycholoog bevestigde me dat dit wellicht het geval zou kunnen zijn. In mijn hoofd vertaalde de conclusie zich als: “Het zal afhangen van de persoon die je test, of je wel of geen diagnose zult krijgen.” Dat was ongeveer een jaar geleden.

Ik was dit alweer helemaal vergeten, want in het dagelijks leven heb ik geen last van dit al of niet aanwezige autisme. Er zijn grotere drempels in de samenleving, waar ik veel harder tegen aan loop! Zie bijvoorbeeld mijn column "Grote boos - ik ben het zat!"

Maar voor deze vriend was het blijkbaar volkomen duidelijk. Toen ik vroeg hoe ik wat diegene betreft de ‘autismebox’ aanvink, kon die dat ook goed uitleggen. Ik ben bijvoorbeeld wat strikter in mijn mening dan de meeste andere mensen. Nu ik het vanuit het oogpunt van deze vriend kan bezien, begrijp ik de conclusie wel.

Een paar dagen later vertelde ik deze toch wat bevreemdende ervaring aan een andere vriend op hetzelfde kamp. Na mijn hele verhaal keek deze me recht aan en zei: “Ik dacht dat je het wel wist”. Ook voor deze vriend is er geen enkele twijfel dat ik in de categorie ‘autisme’ val. Wij kennen elkaar inmiddels 15 jaar en al die tijd is het nooit een issue geweest. Zozeer niet dat deze vriend kennelijk nooit aanleiding heeft gezien om het ook maar ter sprake te brengen.

Nu ben ik normaal gesproken niet iemand die afgaat op het oordeel van vrienden of kennissen. Te vaak spelen (voor)oordelen een rol, heb ik meermaals ervaren. Maar deze vrienden zijn anders. Bij deze mensen weet ik zeker dat ze me volledig accepteren, met alles wat en wie ik ben.

En dus kom ik dit jaar niet alleen thuis met mooie herinneringen aan een heerlijke vakantie, maar ook met een nieuwe diagnose. Het voelt alleen een beetje vreemd dat ik de laatste ben die te weten komt dat ik autisme heb…