Op een koude zaterdag in januari rijd ik, na een gezellige avond bij vrienden, terug naar huis. Die route rijd ik vaker en ik ken de weg dan ook op mijn duimpje. Sowieso loopt de weg vooral rechterdoor, rechtdoor en dan nog verder rechtdoor. Zeker deze avond komt dat erg goed uit…

Al meer dan 20 jaar luister ik naar mensen, kijk ik met ze mee en geef ik advies over mogelijkheden. Het opzetten van mijn eigen coachingspraktijk was een logische volgende stap. Dat vond ik spannend, maar ik was ook razend enthousiast. Tot het leven anders besloot…

Toen ik chronisch ziek werd, had ik geen idee dat ik in een nieuwe wereld terecht zou komen. Een wereld met eigen regels, eigen normen en zelfs een eigen jargon. Waar groepen deze dingen normaal zelf verzinnen, zijn deze in Gehandicaptenland juist door de samenleving opgelegd. In deze column lees je vier woorden die speciaal voor mensen met een handicap gelden.

In het kader van de Dag van de Verborgen Armoede een artikel over verborgen armoede.

Zeven jaar geleden werd ik plotseling chronisch ziek. In één klap veranderde mijn leven totaal. Een ongeluk komt nooit alleen, want ik kon niet meer werken en belandde in de bijstand – en dát was nog wel mijn grootste handicap. Leven in armoede is mensonterend en wens ik mijn ergste vijand nog niet toe! Totaal onverwacht kwam er redding.

Ruim 25 jaar is Jochem Verdonk betrokken bij allerlei belangenorganisaties voor mensen met een handicap of chronische ziekte. Ondanks alle verschillen ziet hij ook belangrijke overeenkomsten. Het organiseren van bijeenkomsten voor lotgenoten is zo’n overeenkomst. Wat maakt lotgenotencontact bijzonder?

Soms heb ik een goede dag en ga ik incognito naar buiten. Dan ben ik een roller die loopt. Een roller in vermomming, als het ware. Dat is een ontluisterende ervaring, die me weer even laat zien hoe makkelijk ik gewend ben geraakt aan het privilege van roller zijn.

Tijdens Regiotaxi- en Valysritten maak ik meestal een praatje met de chauffeur. Allerlei onderwerpen komen langs, van de honden van de chauffeur tot corona, van mijn handicap tot politiek. Vaak krijg ik ook de vraag of ik werk heb. “Jazeker”, antwoord ik dan. “Ik ben manager van een dynamisch team.”

Jochem schrijft in zijn nieuwste column zijn frustraties van zich af. Over regiotaxi’s die te klein zijn, rolstoelleveranciers die niet op tijd komen en Wmo-medewerkers die zelf de regels en wetten niet kennen. Een herkenbaar stuk voor elke roller.

Veroordeeld tot een rolstoel? Gelukkig wel! Lopers kunnen zich niet voorstellen hoeveel voordelen een rolstoel kan bieden. “Walking is so overrated” zoals een van de t-shirts van WheelChair Mafia stelt. Beter kan ik het niet verwoorden…

Met een goede vriendin (ook een roller) praat ik met regelmaat over leven met een handicap. Tot mijn verbazing zijn haar ervaringen totaal anders dan de mijne. Al pratend ontdekten we dat dit komt door een paar belangrijke verschillen. Zij heeft haar handicap vanaf haar geboorte, ik de mijne nog maar een paar jaar. Haar handicap is zichtbaar, de mijne alleen als ik mijn rolstoel bij me heb. Zij is een vrouw, ik ben een man. Hierdoor reageert de wereld totaal anders op ons.