Tijdens Regiotaxi- en Valysritten maak ik meestal een praatje met de chauffeur. Allerlei onderwerpen komen langs, van de honden van de chauffeur tot corona, van mijn handicap tot politiek. Vaak krijg ik ook de vraag of ik werk heb. “Jazeker”, antwoord ik dan. “Ik ben manager van een dynamisch team.”

Jochem schrijft in zijn nieuwste column zijn frustraties van zich af. Over regiotaxi’s die te klein zijn, rolstoelleveranciers die niet op tijd komen en Wmo-medewerkers die zelf de regels en wetten niet kennen. Een herkenbaar stuk voor elke roller.

Veroordeeld tot een rolstoel? Gelukkig wel! Lopers kunnen zich niet voorstellen hoeveel voordelen een rolstoel kan bieden. “Walking is so overrated” zoals een van de t-shirts van WheelChair Mafia stelt. Beter kan ik het niet verwoorden…

Met een goede vriendin (ook een roller) praat ik met regelmaat over leven met een handicap. Tot mijn verbazing zijn haar ervaringen totaal anders dan de mijne. Al pratend ontdekten we dat dit komt door een paar belangrijke verschillen. Zij heeft haar handicap vanaf haar geboorte, ik de mijne nog maar een paar jaar. Haar handicap is zichtbaar, de mijne alleen als ik mijn rolstoel bij me heb. Zij is een vrouw, ik ben een man. Hierdoor reageert de wereld totaal anders op ons.

Een tijd geleden raakte ik in een interessant gesprek verzeild. Iemand vertelde me dat parttime rollers zich vaak een soort “faker” voelen als ze onder fulltime rollers zijn, omdat parttime rollers ook nog kunnen lopen. Natuurlijk kreeg ik de vraag hoe ik dat ervaar. Daar moest ik even over nadenken…

Eén van de dingen die me mateloos verbazen, is hoe anders men mij bejegent als ik rollend over straat ga. Als ik lopend ben, dan keurt men mij geen blik waardig en ben ik gewoon een eikel zoals alle anderen. Maar als ik rol, dan vraagt iedereen me continu of ze me kunnen helpen - terwijl de ironie wil dat ik juist meer hulp nodig heb als ik lopend ben! Wat maakt dat mensen zo anders op een roller reageren?

Een tijdje geleden zag ik op de website van HandicapNL een petitie die opriep dat revalidatietrajecten moeten uitbreiden met de overgang van revalidatiecentrum naar het leven thuis. Een terechte eis, want die overstap is heel groot. Te groot. Dus ik steun deze petitie van harte! Maar het maakte me ook jaloers, want toen ik ziek werd, was de reactie: “U moet ermee leren leven”. En ik stond weer buiten.

Door mijn chronische ziekte heb ik een constant gebrek aan energie. Herstel zit er niet in. Daarom besloot ik met hulpmiddelen mijn leven makkelijker te maken. Wat betreft mezelf verplaatsen kwam ik al snel bij een rolstoel uit. Maar hoe regel je een rolstoel als je nog wel kunt lopen? En welke vooroordelen kom je dan tegen?

Een paar maanden geleden heb ik me verdiept in detoxing, oftewel ontgiften. Een gouden tip was dry brushing (droog borstelen). Dat is goed voor de doorbloeding van je huid en het stimuleert je lymfesysteem om afvalstoffen af te voren. Daarnaast had droog borstelen voor mij nog een onverwacht extra effect!

Op een dag ontving ik een mailtje van de WijRollen redactie dat een van mijn columns hun opgevallen was. Ik kreeg de uitnodiging om hier ook colums te schrijven. Ik voelde me vereerd met deze vraag en ik werd meteen enthousiast! Maar ik twijfelde ook, want hoor ik wel thuis bij Wijrollen.nl?