Ongeveer een jaar geleden hebben we met elkaar gesproken over ons leven in coronatijd. Dat duurt allemaal veel langer dan we toen hadden verwacht. Inmiddels zijn we een jaar verder. Hoe gaat het nu met ons? Hoe staan wij tegenover vaccinatie gezien onze ME/cvs? Ga je je laten inenten om beter beschermd te zijn, of durf je het niet aan vanwege de ME/cvs?

Elke maand organiseer ik oline ME-Huiskamergroepen, bijeenkomsten voor mensen met ME/cvs. Tijdens deze bijeenkomsten wisselen we ervaringen uit, delen we tips over ons leven met ME/cvs en doen we nieuwe contacten op. Ik begeleid 2 groepen: op de 1e maandag en op de 3e woensdag van de maand. Omdat onze ervaringen ook voor anderen interessant kunnen zijn, deel ik hier de samenvattingen van onze gesprekken.

Eén van de gevolgen van corona verbaast me: de absolute doodsangst die door onze samenleving raast, met als gevolg een milde vorm van massahysterie. Waarom deze angst? Zijn we in paniek omdat het leven opeens anders loopt dan we verwacht hadden? Of komt ons taboe op sterven en alles wat daarmee te maken heeft, opeens te dichtbij? Het zal ook deze keer weer een combinatie van factoren zijn.

Ongeveer een week geleden schreef ik het blog "Welkom in mijn wereld!". In dit blog vertelde ik dat mijn leven sinds de coronamaatregelen niet veranderd is, omdat ik vanwege mijn beperkingen ik toch al huisgebonden ben. Dat is niet helemaal waar: ik word nu zoveel vaker door vrienden gebeld, dat ik nergens meer aan toe kom. Een opmerkelijk luxeprobleem: ik moet snijden in mijn (digitale) sociale contacten, want het is te veel!

Nu het corona-virus rondwaart in een groot deel van de wereld gelden er ook in Nederland steeds strengere maatregelen om de epidemie te kunnen blijven controleren. Veel mensen vinden het moeilijk dat ze door alle maatregelen grotendeels aan huis gebonden zijn. Voor mij is dit mijn normale dagelijkse leven, want door mijn beperkingen ben ik altijd aan huis gebonden. Kortom, welkom in mijn wereld!